قافله حُسن: دعای روز بیست و سوم ماه رمضان

دعای روز بیست و سوم

«أَعُوذُ بِجَلالِ وَجْهِكَ الْكَرِيمِ أَنْ يَنْقَضِيَ عَنِّي شَهْرُ رَمَضَانَ أَوْ يَطْلُعَ الْفَجْرُ مِنْ لَيْلَتِي هَذِهِ وَ لَكَ قِبَلِي تَبِعَةٌ أَوْ ذَنْبٌ تُعَذِّبُنِي عَلَيْهِ»

خواندن این ذکر در تمام سي شب ماه رمضان وارد است ولي مخصوصاً در دهة آخر ماه رمضان مؤكد است كه بگویی: خدايا، به جلال وجه تو پناه می‌برم از اينكه ماه رمضان يا اين شب من از من بگذرد و هنوز گناهي به گردنم باشد كه اراده کنی مرا به خاطر آن گناه عذاب كني. اين دعاي كوتاه در دهۀ آخر کم‌کم تحقق پیدا می‌کند.

«اللَّهُمَّ اغْسِلْنِي فِيهِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ طَهِّرْنِي فِيهِ مِنَ الْعُيُوبِ وَ امْتَحِنْ قَلْبِي فِيهِ بِتَقْوَى الْقُلُوبِ يَا مُقِيلَ عَثَرَاتِ الْمُذْنِبِينَ»

دعای روز بیست و سوم

این دعای روز بیست‌و‌سوم است که دعای خیلی جامعي است و سه مرحله دارد. در این دعا تمام عنايات را در هر سه مرحله ظاهر، باطن و باطنِ باطن از خدا تقاضا مي‌كنيم.
هر موجودی من جمله انسان دارای سه بعد است: یک بعد ظاهر و تن، یک بعد نفس و یک بعد روح و سرِّ سر است، این هر سه بعد ما باید اصلاح شود و اگر قرار باشد که بخشیده شویم، باید در هر سه بعد بخشیده شویم. فردا که روز بيست‌وسوم ماه مبارك رمضان است، ماه رمضان به اوج خود می‌رسد. فردا ان‌شاءالله به مرتفع‌ترین قلۀ ماه مبارك رمضان دست پیدا می‌کنیم و لذا دعا هم بر وزن اين مرتفع‌ترین قله به اين صورت آمده است كه غفران و بخشش را در تمام جوانب از خدا تقاضا مي‌كنيم اما در بعد ظاهر: «اللَّهُمَّ اغْسِلْنِي فِيهِ مِنَ الذُّنُوبِ» خدایا، در این روز مرا از گناهان شستشو بده.
ما نجاست گناه را نمی‌بینیم البته اولیای خدا و ملائک ما را می‌بینند اما خودمان نمی‌فهمیم که چه خاكي بر سرمان ریخته‌ایم و در چه حالی هستیم. به محض اينكه مرگ رسید، پرده برداشته می‌شود، نگاه می‌کنیم و می‌بینیم وای چه کثافتی ما را فرا گرفته است! ولی عزیزان، اگر امشب از خدا بخواهید که خدایا ما را نه با عذاب، بلکه محترمانه ببخش، خدا با آب مغفرت و توبه می‌بخشد و شستشو می‌کند.

شستشويي كن و آنگه به خرابات خرام

تا نگردد ز تو اين دير خراب آلوده

خدایا، آن گناهانی را که باعث نزول نقمت می‌شود، بر من ببخش. خدایا، آن گناهانی را که باعث تغییر نعمت می‌شود، بر من ببخش. نعمتي را عنايت كردند، مثلاً بنا بود يك عمري در رفاه زندگي كنيم، خدا می‌فرماید: برگردانید، بنویسید که باید در اثر این گناه در گرفتاری و شکست باشد. خدایا، آن گناهانی را که بدتر از همه باعث حبس دعا می‌شود، بر من ببخش. هرچه ناله مي‌كني، ناله‌ات به جایی نمی‌رسد. چون صدای مناجات‌کننده در عالم ملکوت مثل تیر سوراخ می‌کند و بالا می‌رود اما وقتی یک گناه مخصوصی که ما نمی‌دانیم چیست انجام داد، ديگر صدایش از دهان خودش بالاتر نمي‌رود و هيچ اثري در ملکوت ندارد. خدایا، آن گناهانی را که باعث نزول بلا می‌شود، بر من ببخش.. خدا هر گناهی که کرده‌ام و هر خطایی را که مرتكب شدم، بر من ببخش... اثرات گناه کم نیست. حضرت فرمود: هر كس استغفار مي‌كند و در ته ته دلش اين است كه اگر آن گناه پيش آمد، دوباره آن را مرتکب شود، او مستغفر نیست بلکه مستهزء است، يعني بايد از اين توبه هم توبه كند. آیا با توبة خود می‌خواستی عالم ملکوت و خدا را فریب بدهی؟ واي از اين لحظه که مرگ می‌رسد ولي هنوز گناه از دل شسته نشده است. روی دل را شسته بود اما ريشه‌های گناه در عمق دل هست و ابليس همان را مقابل چشمش می‌آورد. خدایا، نه فقط گناهمان را ببخش بلکه گناهمان را بشور و ريشه‌اش را در بياور.

اما عبارت بعدی دعا «وَ طَهِّرْنِي فِيهِ مِنَ الْعُيُوبِ» بالاتر از عبارت قبلی است و کار از آن ریشه‎دارتر است. چرا؟ چون ذنوب ریشه دارد، چرا گناه مي‌كنيم؟ براي اينكه دارای عيوب نفسانی هستیم. ریشة ذنوب صفات رذیله است و اگر از ذنوب خود استغفار کني و راست هم بگویی، ریشۀ آن ذنوب در دل خوابيده است. این را بفهم که جز خدا نجاتت نمي‌دهد، اگر به این برسی می‌توان کاری کرد. خدایا، ما را از عيوب خلاص کن.خدایا، مرا به تقوای دل امتحان کن. نه فقط بخشش گناه، نه فقط شفاي عیوب بلکه تقوای قلوب. «وَ امْتَحِنْ قَلْبِي فِيهِ بِتَقْوَى الْقُلُوبِ»
«وَ امْتَحِنْ قَلْبِي فِيهِ بِتَقْوَى الْقُلُوبِ» خدايا در اين شب توقع و اميد كارگشايي از مردم را از دل ما بردار. رزق‌طلبي از مردم را از دلمان بردار. این اميد را كه اين‌ها براي ما آبرو بدهند از دلمان بردار، ما نمي‌خواهيم. وقتي خدا عنايت مي‌كند اين‌گونه مي‌شود که از ته دل نمی‌خواهی. خيلي هم آسان مي‌شود. يك سرّ دارد. الله‌اكبر! «عَظُمَ الْخَالِقُ فِي أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِي أَعْيُنِهِم» همين كه خدا در جانشان به حقيقت عظمت جلوه كرد، آن‌وقت مادون خدا از چشمشان مي‌افتد. در اثر جلوۀ خدا به دل مؤمن خلق در مقابل خدا ساقط مي‌شوند، يعني خدا يک جلوه مي‌كند و مي‌گوید بسنج و ببين که من چه کسی هستم و غیر من چه کسانی هستند. وقتي که پهلوی هم مي‌گذارد، مي‌بيند که اصلاً قابل مقايسه نيست. پيغمبر اكرم (ص) اين را به ابوذر فرمودند: اباذر، ايمان عبد كامل نمي‌شود مگر اینکه در مقايسة خلق با خدا خلق را مانند اشتران مي‌بيند.
در اصل ما باید جز خدا را نبینیم. چرا همه‌چیز غير از خدا را می‌بینیم؟ چرا کارمان اين‌قدر خراب است؟ آیا خرابی کار را می‌بینی؟ امشب برایمان خوب مجسم شد که کارمان چگونه خراب است. خدا می‌گوید: مرا یک نفر حساب کنيد. شما هيچ دو نفري نيستيد مگر اینکه سومي آن دو، من هستم. هيچ سه نفري نيستيد مگر اینكه چهارمی آن من هستم، هیچ جمعیتی بالاتر و کمتر نیستید مگر یکی از شما من هستم. در يک مجلسي كه پنج نفر نشسته‌اند، اگر گفتند چند نفرید؟ نگو پنج نفر، بگو لااقل شش نفر هستیم. اين حداقل یاد خداست والا بالاتر از اين وقتی تجلی می‌کند اغیار را از دل می‌برد. گفت:

که یکی هست و هيچ نیست جز او وحده لا له ‌الا ‌هو

به‌به! از چه كسي این مقام را تقاضا كنيم؟ والله و بالله دهنده این مقام امیرالمؤمنین است. ياعلي! فرمود: به حضرت علی(ع)امیرالمؤمنین می‌گویند چون « لِأَنَّ مِيرَةَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ عِنْدِهِ يَمِيرُهُمُ الْعِلْمَ»، فرمود: خوراک علم می‌دهند. اين همه علم، عطاي علي است.

آسیدعلی نجفی

دعای روز بیست و سوم ماه رمضان

هیچ نظری موجود نیست: